Józef Wodyński “Letnie pola”

Olej, płyta.

Sygn. p.d.: J.Wodyński

Wymiary: 32 x 34 cm w św. oprawy.

Józef Maciej Wodyński (ur. 24 lutego 1884 w Pawłokomie, zm. 2 lutego 1947 w Polanicy-Zdroju) był polskim scenografem i malarzem. Był synem Stanisława i Heleny z Gierasińskich Wodyńskich oraz ojcem aktorki Danuty Wodyńskiej.Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, a następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie kształcił się pod kierunkiem Jana Stanisławskiego, Juliana Fałata i Józefa Mehoffera. Po studiach przebywał na stypendium w Monachium i Paryżu do 1914 roku. W 1914 roku zadebiutował jako scenograf w Teatrze Ludowym w Krakowie, współpracując z Wincentym Drabikiem. W 1915 roku wyjechał do Kijowa, gdzie do 1918 roku współpracował z Teatrem Polskim pod dyrekcją Stanisławy Wysockiej i Kazimierza Markiewicza. Po powrocie do Polski w 1918 roku, Wodyński pracował jako scenograf w Teatrze Miejskim we Lwowie, gdzie zaprojektował scenografie do takich spektakli jak “Królowa Korony Polskiej”, “Sułkowski”, “Polityka”, “Wąsy i peruka” oraz “Saul król”. W 1920 roku stworzył scenografię do spektaklu “Eros i Psyche” w reżyserii Ludomira Różyckiego. W 1924 roku, wspólnie z kuzynem Bolesławem Kudewiczem, wykonał scenografie dla Teatru Miejskiego w Łodzi, m.in. do “Dziadów wileńskich” i “Cyda”. Następnie wrócił do Warszawy, gdzie ponownie współpracował z Wincentym Drabikiem, tworząc scenografie dla stołecznych teatrów, głównie dla Teatru Wielkiego, w tym do przedstawień operowych. Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie, pracując w spółdzielni “Zachęta”. Po upadku powstania warszawskiego został przewieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Józef Wodyński zmarł 2 lutego 1947 roku w Polanicy-Zdroju.